Purmerend – Het houdt niet op, John moet deze week het hospice verlaten. Zijn gezondheid is nog steeds zorgelijk, maar te goed om nog langer te blijven.
Wat hier gebeurd is met geen pen te beschrijven. Drie maanden geleden werd John dood en doodziek opgenomen in het Hospice ‘In vrijheid’. Kort na zijn opname was iedereen ervan overtuigd dat hij het einde van de maand niet zou halen.
Samen met Simon, zijn steun en toeverlaat werd besloten afscheid te nemen van het leven. Zijn huis werd ontruimd en opgeleverd aan de woningbouw. Persoonlijke spullen werden verdeeld onder zijn vrienden en iedereen kwam nog even snel afscheid van hem nemen. Zelf zijn kinderen sliepen een heel weekeind bij hem. Dat had het Hospiceliefdevol voor hem geregeld omdat iedereen ervanuit ging dat hij snel zou komen te overlijden.
Stoppen met medicijnen
De weken die volgenden waren behoorlijk turbulent. John stopte met het nemen van al zijn medicijnen en werd aangesloten op een morfinepompje. De pijn in zijn buik zakte en werd bijna dragelijk. Eten ging heel lastig waardoor hij ruim 4 kilo afviel. Het was een zielige vertoning. Daar lag hij dan met zijn aparte humor en voor zover mogelijk, vrolijke oogjes, maar uitgeteld en aan het einde van zijn latijn.
Een zielig hoopje mens. Toch sprong hij op van vreugde wanneer er iemand langskwam, want dat wilde hij nog wel steeds heel graag, er zijn voor zijn vrienden. Zijn wilskracht hield hem staande, maar wel ten kostte van al zijn krachten en met steeds meer moeite. Op een dag dat hij redelijk was, namen we zelfs nog een afscheidsfilmpje op voor als hij er niet meer zou zijn. Samen met Nel, coördinator van het Hospice keek hij naar het eindproduct waarbij de emoties de vrije loop namen.
Prednison
Dan gebeurt wat niemand nog verwacht. Hij krijgt prednison en gaat langzaam weer wat eten. Dat langzaam eten zet zich om in bulken en binnen de korte keren is het eten niet meer aan te slepen. Zijn gewicht neemt zelfs wat toe en ook de kleur op zijn gezicht is geweldig. Hij komt uit bed en zit in de tuin. Simon neemt hem veel mee naar buiten om nog zo veel als mogelijk te genieten. “Uiteindelijk lig je hier niet voor zweetvoeten”, zegt Simon tegen hem.
Het houdt niet op en op een zeker moment trapt hij zelf een balletje in de tuin. Maar dan komt de vertwijfeling. In het Hospice mag hij maar maximaal 90 dagen verblijven. En die dagen zijn aanstaande donderdag op, dan moet hij eruit. Wel rechtop deze keer, dat is dan wel weer een mazzel. John is niet kapot te krijgen en begint nu te twijfelen aan de diagnose die de artsen stelde. “Hebben ze soms bindweefsel aangezien voor kankercellen? En als dat zo is. Zijn die plekken dan misschien nog te behandelen?”, redeneert hij logisch.
Second opinie
Daarom is er een tweede controle ronde aangevraagd in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Daar moet blijken wat de werkelijke staat van zijn lichaam is op dit moment. “Misschien heb ik nog wel drie jaar te leven”, zegt hij stoïcijns voor zich uitkijkend. “En dan?, vervolgt hij, “ik heb helemaal niks meer over, waar moet ik heen.”
Kortom, doodgaan is zo eenvoudig nog niet. Eigenlijk zouden we blij moeten zijn dat John niet is komen te overlijden. Maar aanstaande donderdag staat hij wéér helemaal alléén buiten met een plunjebaal aan overgebleven spullen over zijn schouder. Remi ging ook alléén de wereld rond, maar wel met John Ardesch als voorbeeld.
Oplossing
Maar zoals altijd wordt er gelukkig gezocht naar een oplossing. “Het Hospice zet niet zomaar mensen op straat, “Weet Marieke Zwart-Dijkhuis, coördinator ons te melden.” Aanstaande woensdag staan nog een aantal gesprekken gepland met John en Simon om een passende oplossing te vinden. Dat niemand dit voorzien heeft moge duidelijk zijn. Alle betrokken partijen zijn overvallen door deze ontwikkeling.