Purmerend – Zijn jeugd was vol overvloed aan kleding, dure schoenen en kostbare sieraden.
Onderweg in het leven kwam onze verslaggevers Brammie tegen. Een boom van een vent met een minuscuul klein hartje. Tussen de twee bestond de chemie van de straat. Het verhaal van een man met een gouden visie op de toekomst. “Schijf niemand af.” Artikel uit februari 2021.
Zijn ouders met beide een goede baan verwenden hem graag met alles wat hij maar wilde hebben. Maar op een dag ging het fout en kwam hij in contact met zogenaamd ‘foute vrienden’. Er was geen weg meer terug en hij daalde af naar de krochten van de donkerste nachten. Brammie werd geboren in een doodnormaal Noord-Hollandse dorp. Zijn jeugd was weelderig en het ontbrak hem aan niets. Al op zeer jeugdige leeftijd kon hij zich kleden met de duurste merkkleding en sieraden. Het leven lachte hem toe en er was weinig voor hem niet bereikbaar.
Zijn vader was van Russische afkomst en kwam op latere leeftijd naar Europa venwege de vrijheid en welvaart. Het was een man met veel visie die graag vooruit wilde. Zijn tomeloze energie brachten hem uiteindelijk naar Nederland. Dat was de Place to be. Eenmaal de Nederlandse taal machtig begon hij zijn zakelijk carrière, het verkopen van handgereedschappen.
Franse Jodin
Zijn moeder was een uit Frankrijk afkomstige Jodin en had de oorlog meegemaakt. Na haar vlucht uit Frankrijk belandde ook zij in Nederland. Zij sprak vijf talen en begaf zich altijd onder de rijken. Haar hang naar het leven blijkt ook later de drijfveer om Brammie te verwennen. Maar ook om hem te laten zien dat je alles kunt worden wat je maar wilt zijn.
Als beide vluchtelingen elkaar later treffen is het liefde op het eerste gezicht. Kort daarna wordt Brammie geboren en het gezin kan hun geluk niet op. De mooie kleine man is vanaf dag één in deze wereld het allermooiste wat er bestaat. Beide ouders werken inmiddels hard en aan zorg en aandacht zou het hem niet ontbreken.
Hij groeit op en doet het zelfs heel goed op school. Iedereen is ervan overtuigd dat Brammie het later wel gaat redden in het leven. Zijn ouders zijn trots en pronken overal met veren die later een lading aan ellende blijken te verbergen. Wat hij mist in zijn leven is de spanning. Wat zijn ogen zien heeft hij, voordat hij er goed en wel over kan nadenken, in handen. Niets, maar dan ook niets blijkt onbereikbaar.
Broederschap
Dan gaat het vreselijk mis als hij op straat wat vrienden leert kennen. Vrienden die veel invloed op hem en zijn latere leven zouden gaan hebben. Al snel voelt hij zich thuis tussen deze mannetjes van de straat. Die broederschap is van ongekende kracht. Kort daarna plegen zij samen de eerste diefstal van een autoradio. Die gestolen autoradio is dan ook het eerste waar Brammie echt voor heeft ‘gewerkt’.
Nog nooit had hij een dergelijke spanning gehad in zijn leven, waaraan hij direct verknocht is. Dan volgen nog een aantal kleine vergrijpen waar de mannen de grootste lol aan beleven. Onderling is er veel respect en al snel is Brammie ‘de man’ binnen deze groep. Zijn aanzien doet hem goed en zijn ouders weten van de prins geen kwaad.
Dan komen de softdrugs in zijn jonge leven. Binnen de kortste keren gaan alle remmen los en bestaat zijn leven alleen nog maar uit seks, drugs en rock & roll. Binnen de vriendengroep stijgt zijn aanzien tot ongekende hoogte omdat hij gedreven door de kick, nergens meer voor terugdeinst. Dan volgen een aantal zware misdrijven waarbij lichamelijk geweld niets bijzonders meer is. Iemand tot moes slaan verandert in een nog grotere kick als het ook nog eens flink wat geld oplevert. Binnen een aantal jaren is hij een van de meest gevaarlijkste straatcriminelen uit Noord-Holland.
Detentie
Dan volgen een reeks van aanhoudingen en detenties. Steeds als hij vast zit heeft hij tijd om na te denken, maar het kwartje valt nog niet. Bij elke vrijlating staan zijn vrienden hem op te wachten. Dan worden er feesten gehouden waarbij alle remmen losgaan of niet bestaan. Vrouwen en drugs spelen een steeds grote rol in zijn miserabele bestaan.
Dan slaat het noodlot definitief toe en raakt hij verslaafd aan Heroïne en cocaïne. Er is geen houden meer aan. Binnen een zeer korte tijd maken de drugs en zijn levenswijze hem tot een wrak van nog amper 45 kilo. Als hij in de spiegel kijkt, dan ziet hij de naderende dood in zijn eigen ogen. Te verzwakt om weerstand te bieden aan de verleiding lijkt de dood ook onafwendbaar.
Dan gebeurt het onverwachte. Hij wordt veroordeeld voor een langere gevangenisstraf en kickt gedwongen af. Te beroerd van ellende gaat hij in de Bijbel lezen en komt de passage tegen waar Christus zegt: “deze tempel zal ik binnen drie dagen afbreken en herbouwen”. Brammie is met stomheid geslagen en ziet zichzelf terug in deze profetie.
Open armen
Langzaam krabbelt hij op en komt zelfs wat kilo’s aan. Zijn familie is dolgelukkig en ontvangt hem na zijn lange straf met open armen. Dan keert hij weer terug naar zijn vrienden. Alleen ditmaal niet om opnieuw de fout in de gaan. Nee, hij wil ze helpen een ander leven te gaan leiden.
Dat valt niet helemaal in goede aarde. Een deel van zijn vrienden wil helemaal niet veranderen. Zij zijn tevreden met hoe zij hun leven hebben ingedeeld. Dan komt hij tot het besef dat je alleen iemand kan helpen als diegene dat zelf wil. Brammie gaat daarop enkele trainingen volgen en gaat onvermoeibaar aan het werk als hulpverlener voor dak en thuislozen.
Vaak zijn het de zwakkere en meer gevoelige mensen die hij tegenkomt. “Stuk voor stuk hadden zij geen vader”, waarmee hij aangeeft dat die vader er niet was op het moment dat hij nodig was. Door zijn werk als hulpverlener ziet hij heel veel ellende en menselijk verdriet. Mensen uit alle lagen van de bevolking kunnen ten prooi vallen aan de verleiding om drugs te gaan gebruiken.
Eens een junk
“Denk maar aan de druk die erop mensen gezet kan worden”, zegt hij terwijl zijn ogen een vast punt zoeken. “Eens een junk, altijd een junk”, waarna hij heel diep zucht.
Tegenwoordig is Brammie een graag geziene hulpverlener in diverse Noord-Hollandse gemeenten. Daar waar hij kan staat hij drugsverslaafden en daklozen bij. Hij vraagt uitkeringen aan en regelt doktersbezoeken, maar bovenal: hij spreekt hun taal, de taal van de straat.
Als hij terugkijkt op zijn leven dan zou hij het niet anders willen. Zijn verleden en huidige werk hebben van hem een beter mens gemaakt. “Iedereen maakt een ontwikkeling mee. Dit is mijn ontwikkeling. En nu help ik anderen in plaats van ze af te schrijven of commentaar te leveren. De straat blijft mijn leven.”