Volendam – Ga je mee naar voetballen? Morgenavond speelt Volendam tegen NAC Breda’, vroeg collega Haico Kats mij. Mijn eerste reactie was, ”wat moet ik nou bij voetballen doen, dat is compleet niet mijn spelletje. Maar na enig aandringen ging ik toch overstag. Haico was en is ervan overtuigd dat dit één groot feest zou worden.
Rond acht uur in de avond arriveer ik bij het stadion in Volendam en vraag aan een verkeersregelaar waar ik als persman mijn auto kan kan parkeren. Ben uiteindelijk wel lid van de Nederlandse vereniging voor journalisten, dus niet zomaar iemand. De man kijkt mij vriendelijk aan en zegt, “nou meneer alles (h)ier is vol.” Waarna hij mij een mogelijke plek aan de overkant aanwijst.
Met een duidelijk gedeukt ego loop ik na een plekje te hebben gevonden, het terrein op richting hoofdingang. De aanwezige stuart vraagt vriendelijk naar mijn accreditatie. Die heb ik niet, die heeft mijn collega binnen, in zijn zak gestopt. Begrijpend maar met een blijk van die heb ik vaker gehoord, vraagt ze mij om dan toch maar even buiten te wachten. Zal ik weer naar huis gaan, schiet er door mijn hoofd? Maar ja wat dan Haico, fotograaf en collega verwacht dat ik kom.
Voetbalkenner
Binnen enkele minuten komt hij mij halen en geeft mij een persvestje, “dat moet je hier dragen en je kan overal in en vrij rondlopen”, vertelt hij lachend. Eenmaal binnen maakt hij mij binnen tien minuten een voetbalkenner, tenminste dat denkt hij. Als we even later op het veld staan. Dan is dat wat onwennig, “loop ik nou op het veld of hoe zit dat en wat een drukte”, vraag ik mij af.
Vriendelijk zeg ik wat collega journalisten gedag alsof ik ze al jaren ken. Dat werkt altijd en heeft mij een aardig netwerk opgeleverd. Zelfs Jan Smit ontkomt niet aan mijn dwingende vriendelijkheid. Ik kijk altijd naar de ‘Beste zangers’ op tv, wat denkt die Jan dan wel. Vriendelijk, maar met enige twijfel in zijn blikken zo van, wie is die gozer, knikt hij vriendelijk mijn kant op. Weer een vriend rijker denk ik, toch wel leuk dat voetballen.
NAC vrienden
Voor de wedstrijd maak ik kennis met wat aangeschoten NAC fans. Allemaal super vriendelijk en helemaal gek van voetbal. Na een aantal verhalen gehoord te hebben, verdwijnt mijn tegenstand en krijg ik er zowaar plezier in. Een aantal supporters zegt mij dan weer gedag alsof ze mij al jaren kennen. Sommige willen mij zelfs de hand schudden. He die ken ik, dat heb ik zelf uitgevonden. Voor ik het weet, heb ik ineens allemaal NAC vrienden binnen mijn netwerk.
Dan lopen er een aantal mannen met blijkbaar voetbaljeugd mannetjes aan hun hand het veld op. “Zouden dat de spelers zijn”, vraag ik mij af. Stom maar als je geen voetbalkenner bent, dan weet je ook niet wie de spelers zijn. Vlak voor het verlossende startsignaal, vraag ik nog aan Haico, “wie is nou wie.”
Hokkie
En dan gaat het los. 22 man lopen als bezetenen achter de bal aan en als ze hem hebben schieten ze hem snel weer weg. Waarna het rennen achter de bal weer opnieuw begint, wat een stom spel. Wat gek er rennen twee spelers niet mee, die blijven gewoon voor dat hokkie staan waar, wat later zal blijken die bal in moet.
Als een groen blaadje loop ik langs de lijn en wordt heel langzaam in beslag genomen door het spelletje. De meute voetballers werken blijkbaar heel goed samen. Ineens zie ik mannen elkaar seintjes geven en de bal over grote afstand elkaar toespelen. En ik verbaas mij over de snelheid waarmee deze kunnen sprinten zonder de bal te verliezen.
Overhand
Binnen de kortste keren heb ik van de buitenwereld geen besef meer en ga compleet op in het hard werken van 22 mannen die de benen onder hun kont vandaan werken. Dan zie ik Volendam duidelijk de overhand hebben op het spel. Geen bal komt verkeerd terecht en elke aanval moet door NAC met man en macht verdedigd worden.
Toch weet NAC in de tweede helft een doelpunt te maken, wat ik zelf prachtig vind. Het hele stadion staat op zijn kop, waarbij de gele meute de boel afbreekt van plezier. In minuut 86 is het gelijkspel voor Volendam. Martijn Kaars scoort vanuit een onmogelijk situatie een plaatje van een doelpunt. Hierna is gelijk de controle terug bij de mannen van Wim Jonk.
Uitzinnig stadion
Dan binnen de 90 minuten trapt Gijs Smal eventjes het winnende doelpunt binnen. Het stadion is uitzinnig en mij staat het kippenvel op mijn rug. Omdat ik van verbazing met mijn handen naar mijn hoofd grijp, breek ik mijn bril die op mijn voorhoofd zit en gooi ik mijn balpoint het veld op.
Blij spring en dans ik mee met de Volendam fans. Ja chauvinist blijf je, dat kan niet anders. Een stuart die mij ziet springen trekt zijn schouders op, rare verslaggever moet hij gedacht hebben en hij heeft nog gelijk ook. Langs de lijn lopen de blije voetballers om de fans te bedanken voor hun support.
Wim Jonk
Later krijg ik in de persruimte de kans om Wim Jonk nog een aantal vragen te stellen. Waar ik naar benieuwd ben is hoe het voelde dat Volendam de controle kwijt was door het anders voetballende NAC. Maar ook waarom juist op zo’n moment spelers wisselen. Jonk heeft door dat hij niet met een voetbalcrack staat te praten en laat mij in mijn waarde. Geduldig en keurig netjes legt hij mij uit wat zijn motivatie was om de verschillende beslissingen te nemen.
Eenmaal thuis vertel ik mijn vrouw hoe leuk het is geweest en dat ik mogelijk nog wel een keer met Haico mee wil om het voetbal te verslaan. Volendam – NAC ik heb genoten, graag tot de volgende keer.