Purmerend – John kan zelfs niet rustig sterven. Afgelopen week kreeg hij prednison toegediend en dat sloeg erg goed aan. Hij herstelde zienderogen en knapte op door weer te eten. Hij had er zelfs weer een beetje zin in.
Ondanks dat goede nieuws zit er een duistere kant aan het verhaal. John werd rond mei van dit jaar opgenomen in het Hospice Purmerend. Daar mag iemand die stervende is maximaal 90 dagen verblijven. Dat hij doodziek was en verzorging nodig had, was duidelijk en zijn opname was een kwestie van dagen.
De periode van verblijven en verzorgen loopt aan het einde van augustus af. En wat dan, zijn woning is al opgezegd en de meubels zijn al verdeeld onder vrienden. Zijn ontruimde woning is opgeleverd aan de woningbouw. Alle verzekeringen en abonnementen werden in de afgelopen maanden beëindigd. Dan hoeft niemand dat na mijn dood nog te doen.
Laatste afscheid
Maar ook het laatste afscheid van zijn kinderen en familie heeft weken geleden al plaatsgevonden. Hij bracht zelfs een heel weekeind door met zijn kinderen, die bleven bij hem op de kamer slapen. Dat weekeind werd beschouwd als een van de laatste keren dat hij zijn kinderen en familie nog zou zien.
Uiteindelijk had de arts hem verzekerd dat hij maximaal nog drie maanden te leven had. Dus dacht hij, ik ruim vast alles op en neem van iedereen afscheid. Maar net als alles in zijn leven liep ook dit anders.
Rechtop in bed
John gaat helemaal niet dood. Hij zit op het moment dat wij binnenkomen, rechtop in bed. De eerste vraag die wij hem stellen, “wanneer ga jij weer naar huis?” Hij heeft een gezonde kleur op zijn gezicht en zit ons vrolijk aan te kijken. Ook zijn de gebruikelijke praatjes zijn er weer en dolt hij met iedereen die in zijn buurt komt.
Niemand snapt wat hier gebeurt, hijzelf ook niet. “Zou die dokter zich vergist hebben?”, vraagt hij zich af. Niemand weet het en niemand begrijpt het. Voltrekt zich hier een klein medisch wonder? Kortom de verwarring is groot.
Weer opnieuw beginnen
Met twijfels in zijn ogen probeert hij antwoorden te vinden als: Waarom ben ik nog niet dood? Waarom voel ik me zo goed en wat gaat er straks met me gebeuren? Moet ik dan weer opnieuw beginnen? Nee toch!