Purmerend – John, slaapt slecht en maakt zich zorgen over zijn verblijf in het Hospice. Daar mag je maximaal drie maanden verblijven. Hij heeft nog vijf weken te gaan.
John gaat goed en gaat niet goed. Als ik hem aankijk dan denk ik, “jij blijft nog wel even bij ons.” Niet dat het nou plotseling veel beter gaat, nee dat kan niet met deze verschrikkelijke ziekte. Alleen heeft hij sinds een paar dagen prednison. Blijkbaar doet dat hem goed. Naast de constante toediening van morfine maakt hij het redelijk en ziet eruit alsof hij zo van bed kan stappen.
Als ik hem vraag maak jij je zorgen. Dan kijkt hij mij met zijn komische ogen aan en zegt, “ik nee hoor, ik zie het wel.” Daarna is het minuten stil. Zoekend naar een vast punt gaan zijn oogjes van link naar rechts. Hij heeft het er duidelijk moeilijk mee.
Gelukkig komt Wesley binnen, één van zijn gabbers. “He ouwe, hoe gaat het”, klinkt het luid en duidelijk waarna Wesley naast John op bed gaat zitten. De gabbers geven elkaar een knuffel en genieten van elkaars omgang. Net als John is Wesley ook doodmoe van deze slopende weken.
De mannen zijn duidelijk getekend en onder de indruk van alles wat hen nog te wachten staat. De toekomst voor John is keihard. Man wat ben ik je gaan waarderen. Je nimmer aflatende humor. Je vreselijke leven en je altijd denken om de ander. Wat zal ik je missen.
Als ik afscheid neem zeg ik, “tot van de week Johnny.” Waarna John zegt, “ik ga niet weg, ik blijf hier.” Was het maar waar, man.