Column – Ongeveer een jaar na de eerste meldingen over het coronavirus, maak ik de balans op.
Aan het eind van februari schreef ik deze column. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder sinds het uitbreken van de corona-pandemie. En jammer genoeg is er niet veel veranderd. Wat ik nog steeds zie, dat ziet u ook. Hierbij vraag ik mij af, moet het nou zo. De grootste vijand van de mensheid is de mens zelf. Succes. (Overzicht februari 2021.)
Als de wekker zich luidruchtig laat horen en mijn nachtrust bruut verstoort, blijkt het alweer 08:00 uur te zijn. Gisteravond zijn mijn vrouw en ik wat langer bij de tv blijven zitten. Niet dat we nog tv kijken, nee dat is één lange stroom aan negativiteit. Waar je ook maar kijkt, overal deskundigen die het allemaal beter weten. Wij zijn tegenwoordig van de Netflix.
Als mijn computer langzaam tot leven komt met de gebruikelijke piepjes en zuchtjes. Neem ik een slok van de verse koffie die mijn eega liefdevol voor mij heeft neergezet. Dat doet ze al zo’n 45 jaar en morgen waarschijnlijk weer. Dank je wel schat, fluister ik haar toe en vraag, “lekker geslapen?” Ze knikt en loopt mijn kantoor uit op weg naar de badkamer.
Ik heb mij al twee dagen niet gewassen noch mijn tanden gepoetst. “Ga je vandaag douchen”, vraagt ze lief en zonder dwang. Zonder op mijn reactie te wachten verdwijnt ze. Als we even later aan de keukentafel zitten, delen we zoals gewoonlijk onze innerlijke gedachten. Ook dat doen we al heel wat jaren.
Van Duin
Gisteravond laat heb ik nog even gekeken naar André van Duin en Danny de Vera. De laatste heeft de muziek geschreven en André gevraagd daar de tekst op te schrijven. Deze video kan je gewoon niet bekijken met droge ogen. En al snel vallen er grote tranen op mijn hoofdkussen alvorens ik het licht uit doe. Wat een prachtige kerel is die van Duin en wat een super lieve man.
De tekst is heel goed gekozen en snijdt dwars door je ziel. Van Duin heeft er zijn eigen draai aan gegeven. Precies wat wij allemaal voelen op dit moment, de eenzaamheid. Daar geeft die Van Duin nu wel een gezicht aan. Hij mist in dit geval zijn echtgenoot Martin met wie hij vele jaren samenleefde.
Wij missen onze kinderen die we niet mogen knuffelen. Zelfs hun lichaamsgeur ben ik vergeten. En als ik mijn jongste zie, dan is dat op gepaste afstand. En weer staan de tranen in mijn ogen. Wij hebben weliswaar geen oorlog meegemaakt, maar dit had toch niemand durven dromen.
De tekst gaat door onder de video.
Mijn absolute Mattie, Marc van Luxzemburg, verloor twee jaar geleden zijn jongste broer aan een gezwel in zijn hoofd. Drie weken geleden overleed zijn demente vader aan een hersenbloeding. Toen ik hem gister sprak vertelde hij mij dat zijn moeder corona heeft. Terwijl wij samen altijd veel te bepraten hebben. Was het nu langdurig stil aan de telefoon. In plaats van veel praten vochten we samen tegen de emotie die ons in zijn greep kreeg.
En hoe zit het bij al die andere mensen? Hoe is het bij die ondernemers bij wie hun zaak al zo lang dicht is? Maar ook bij al die andere. Denk eens aan die politieagent, die ambulancebroeder of die politicus. Niemand heeft dit zien aankomen en niemand was hierop voorbereid. Het is ons als samenleving gewoon overkomen en wat nu?
Voor en tegenstanders van de huidige maatregelen vliegen elkaar met veel uiterlijk vertoon in de haren. En er is zelf iemand die de avondklok aanvecht met behulp van een slimme advocaat. De vraag is alleen wel, hoe zit het met al die overleden Vrienden, kennissen en vaders en moeders. Niemand kan dat verdriet met de beste wil van de wereld goedmaken. Ik kan er zo een aantal opnoemen. Dat is toch echt gebeurd.
Doktoren
Lange rijen met virologen en doktoren geven hun mening zonder zich blijkbaar te beseffen dat zij juist degene zijn die de huidige onrust veroorzaken. Zelfs in politiek Den Haag vallen de hoge heren over elkaar heen met de meest fantastische beweringen. En ook hier geldt blijkbaar, ”de beste stuurlieden staan blijkbaar weer aan wal”.
Persoonlijk en als journalist heb ik mij bewust afzijdig gehouden van al deze commentaren. Wat doet mijn menig ertoe? En stel dat er iemand is die naar mij zou luisteren, dan is mijn wetenschap gebaseerd op de mening van een andere onderzoeker of nieuwsmaker. Wie het weet mag het zeggen is het devies.
Maar druk maken doe ik me wel. Mijn laatste baas was de schoolmeester. Daarna heb ik altijd voor mijzelf gezorgd door actief te ondernemen en hard te werken. Maar als ik denk aan heel de horeca en detailhandel, dan huilt mijn hart. Om mijn ziel vrij te kopen heb ik zelfs kleine bedragen overgemaakt aan een aantal kleine ondernemers. Niet dat ik ze daarmee red, maar het voelt zo goed.
Dooie muizen
En hier thuis liggen ook de muizen dood voor de kast. Mijn vrouw is pedicure en heeft een kleine praktijk. Ook die is gesloten en op enige hulp van de overheid hoeven wij niet te rekenen. De tijd is meer dan verschrikkelijk. Zelf mijn computer verteld mij dat het maar beter is om binnen te blijven, het is te druk om met het mooie weer de straat op te gaan.
Verdriet, praat mij er niet van. Vandaag is de dag dat ik wel van mij laat horen en hoop dat we allemaal weer een beetje normaal gaan doen. Onze strijd is volgens mij tegen een onzichtbaar virus en niet tegen elkaar.